AYNADA KATİLİMİ GÖRDÜM

Yine bir çukura düştüm . Öncekilerin aynısı mı anlayamıyorum, her yer karanlık . Tırmanmaya çalışıyorum . Bir bakıyorum , attığım her adım beni daha da derine sürüklüyor . Siz bana bakmayın ! Ne dediğimi bilmiyorum ben . O derece belirsiz her şey zihnimde . Yazmaya çalışıyorum , kelimeleri bile çekip çıkaramıyorum zihnimden . Annem söylemişti ... Toparla kendini de odanı da diye . Keşke toplasaydım zamanında ... Bu kadar dağılmazdım belki de . Dağılmam ile kalsam iyi ! Gelen de giden de bir parça alıp götürüyor benden . Yap boz muyum ben yahu ? Bir türlü tam olamıyorum . Daha da kopuyorum kendimden . Uzaklaşıyorum . Dışardan bakıyorum kendime . Yüzümde bir tiksinti ifadesi beliriyor gördüklerim karşısında . Bu muyum ben diyorum kendime .

Karantina... Hayatımda bir şey değiştirmemiş olsa da daha fazla içime kapanmış gibi hissediyorum . Düşüncelerim derinleşiyor . -Sanki çok sığ imiş gibi ! - Yazmadığım, okumadığım, ağlamadığım zamanlarda silmek için çok çalıştığım anılar beliriyor tekrar kafamda . Çabalarım boşuna mı gitti yani? Bir kara lekele adeta . Hani Kabil'in alnında taşıdığı iz gibi . Lakin benim lekelerimin bana bir faydası yok . Üzdüğüm tüm insanlardan özür dilemek isterdim . Ama zaten herkes kendi yoluna devam etmiş durumda tüm bunlara üzülen bir tek ben kaldım . Güçlü kalmak lazım tabi böyle zamanlarda . Peki tam olarak ne kadar güçlü olmalıyız ? Neye dayanarak güçlü kalmalıyız ? Hayatın kendisine mi ? Yoksa güzel umutlara mı ? Sahi nerede o umutlar yıllardır bekliyoruz . Gelecekleri yok gibi ya da biz o treni çoktan kaçırdık . Ve şans ya işte o da son trenmiş ! Bir sonraki güne kaldık . Hayat da böyle işte bir sonraki güne bizi bağlayan tek şey beklediğimiz trenler ...

Yataktan yine kendimi öldürmeye cesaretim olmadığını bildiğimden kalktım . Pek aynaya bakma gibi bir alışkanlığım yoktur . Sevmiyorum gördüğüm canavarı . Neyse yine de baktım kendime ... Gördüğüm beni şaşırtmadı gözlerimi dikip ağlayıp isyan edene kadar baktım . Gördüğüm ne miydi ?

Kanla kaplı suratım, elimde bir bıçak, göğsümde sayısız bıçak izi ... Evet evet ! Kendi katilimi görüyordum . Güçlü durmaya çalışan bakışlarının arkasındaki hüzün ve öfkeyi çok net görebiliyordum . Tanıdık gelmişti çünkü bizzat kendimi gördüm .

Herkes bu dünyada düşündükleriyle kendine ya cenneti yaşatır ya da cehennemi . Sorun şu ki bu ilk yanışım değil ...