Anton Çehov Bozkır Özet
Bozkır, Çehov tarafından kaleme alınan kısa öykü. 1888 yılında yılında yayımlandı. Bozkır , Yegoruşka isimli bir çocuğun kendi gözünden bir yolculuğu anlatıyor. Yegoruşka dayısı ve beraberindekilerle birlikte “Gymnasium”da eğitim almak için yola çıkar. Çehov kendi eğitimini de Taganrog'daki Yunan Okulu ile Taganrog Gymnasium'da almıştır.
Annesinden ilk kez ayrılmış bir çocuğun içindeki o korkuyu ve değişime karşı olan çocuksu inadını çok iyi işlemiş Çehov. Aynı şekilde Rus toplumunun kendine has kültürünü, davranışlarını, yaşayış biçimlerini ilk kez gözlemleyen Yegoruşka ile birlikte aynı merak ve şaşkınlıkla biz de gözlemliyoruz. Birlikte seyahat ettiği insanları tanıyan, haksızlıklara karşı o çocuksu öfkesi, toplumdaki hiyerarşik düzeni anlamsız buluşuna şahit oluyoruz.
Anton Çehov Bozkır Yorum
Gözüme takılan bir başka şeyse Türk toplumu ve Rus toplumu olarak birbirimize karakter olarak ne kadar yakın olduğumuz heralde. İki toplum da geçmişi özlemle anıyor. Adeta kutsal görüp baş tacı ediyor. Büyük ihtimalle geçmişte o anıları tekrar yaşayabilse gözündeki tüm kutsallığı yerle bir olacak. Bunu iki toplum da neden yapıyor acaba? Hayatlarının şu anki monotonluğu ve sıkıcılığında kendilerini, en azından geçmişte biz de yaşadık demek için mi yapıyorlar? Ya da “değişimi” kendi içersinde bir sıfat gibi direk “kötü” olarak nitelendirdiklerinden mi acaba?
Şuan herkesin dilinde de duyduğumuz bir şey aslında hatta yaşlılardan çok gençlerde sanırım. Ekonomik krizin derinleşmesi ve hükümet politikalarıyla toplum mühendisliği yaparak kendi istediği ideolojik yöne doğru toplumu zorla kanalize etmeye çalışmasından dolayı her geçen yıldan ziyade artık her geçen ayı özlemle anar oluyoruz. Belki bizim topluluk olarak özlemle andığımız günler daha güzeldi doğru. Ama yine de içinde bulunduğumuz durumda da umut vaadeden o kadar şey var ki... Sadece neyi görmek istediğimizle de ilgili biraz. Biz iyi düşünelim iyi olsun en iyisi :)
Anton Çehov Bozkır Alıntılar
“Hepsinin de geçmişi çok güzeldi, bugünü ise hiç güzel değildi; istisnasız hepsi de geçmişinden hayranlıkla söz ediyordu, bugününden ise neredeyse nefret ediyordu. Rus insanı anımsamayı sever yaşamayı sevmez. "
“Binlerce yıldır gökyüzünden bakan yıldızlar, insanın kısacık yaşamını umursamayan anlaşılmaz gökyüzü ve sis, onlarla göz göze kaldığın ve anlamlarını kavramaya çalıştığında suskunluklarıyla ruhunu ezerler; her birimizi mezarda bekleyen yalnızlığa aklımız takılır ve yaşamın içyüzü, özü umutsuz ve korkunç görünür.”
